Sommer Sondag

  

 

Ek weet ek breek nou effe weg van dit waaroor daar die laaste paar weke geskryf is op Die Werf…maar dis hoe dit hoort.  Die Werf is oorspronklik begin met die oog om vir ons almal ‘n nuwe tuiste te skep, ‘n bymekaarkomplek waar ons almal kan lag, kwaad wees, stry, gesels, …So ek wil van hierdie oomblik gebruik maak om sommer net te skryf.  Oor my Sondag.

Ek is vir ‘n slag alleen.  So oppe Sondag.  Gister was my vrou na ‘n stork party toe.  Ek en sy het gereeld, net na ons uitgevind het sy is swanger, gespot met die mense om ons wat ook self daardie kiem opgetel het.  Ons het n epidemie begin.  Mense by haar werk, vriende van ons, kennisse, almal gaan tans gebuk onder die swangerskap kiem.

So ek moes gister na die laitie omsien.  Sy wou by tye die outjie saam met haar vat oor sy bang was hy raak te moeilik vir my om te hanteer; ek het by slot van sake mos nie melkgewende nippels nie.  Ek herinner haar toe maar aan die formula wat op die yskas staan.  En onwillekeurig herinner sy my dat die outjie nie raak daaraan nie, want dit kom mos nou uit ‘n silikoonnippel in plaas van ‘n vlees-en-bloed container.  Maar ek dog so stilletjies by my self dat honger die speelveld gelyk maak.  Ta sal vandag daai formula vat al moet ek dit met ‘n spuitnaald in sy bekkie pomp!

Sy’s toe weg en ek besef toe eers ek het nie gevra hoe lank sy sal weg wees nie.  Ek beluit toe dis ‘n goeie ding, dit wys darem ek is nie paniekbevange oor ek so op my eie nou na ‘n afhanklike 5 maande oue laitie moet kyk nie.  En ek voel trots.

So, die vuurdoop begin maar soos iemand wat ‘n paar mêtjies in die suidooster wil aanstek vir ‘n braai…kom nie aan die gang nie.  En dis ‘n goeie ding.  Ek gooi ‘n branna, laitie word geperch in die leunstoel sodat hy kan sien hoe die WP met die ex-Vrystaat losskakel die wind uit die seile van die Cheetas haal en die lewe is goed!  So tussendeir kom ek agter my seun is tippies latie…like woorde soos poep, poepies en drolletjies…alles wat meisies mos swaar aan sluk en laties verskriklik snaaks vind.  En hy lag uit sy maag elke keer as ek vra of hy gepoepies het!

En toe raak hy onrustig en ek besef iemand het sopas die vuur kom aansteek met ‘n blowtorch.  Hie komme ding aan-aan…’n ding wat spring aan-aan…

Ek ek dog toe, oor ek mos nou ‘n rekenmeester is van beroep en gereeld alles annalisseer, dat ek nou nie gaan mors deur ‘n hele bottel formula te maak nie.  Doe goed kos geld, man!  En ek kry sy mini botteltjie, skrop hom skoon en maak aanmet water wat ‘n ruk terug gekook het, volgens instruksies.

Ek het al op TV gesien die ouens toets die temperatuur van die melk deur so bietjie op jou pols te stort…en ek traai en ek kom met ‘n skok agter dat die wat nog hopeloos te warm was.  En die twee rooi brandmerke op my pols beaam dit.  Koue kraan oop en toe kry ek ‘n flashback van ou Biologie klasse van my … enigiets warm sal “contract” die oomblik wat dit in aanraking kom met ‘n koue stof.  En die silikoon nippel trek op ‘n knop soos ‘n ou sonder valstanne wat ‘n halwe suurlemoen heel in sy bek gedruk het.  Ek skrik, want hier het ek ons beste medisyne bottel nou opgedoner.

Helaas, verniet ge-panic.  Melk is nou koud genoeg en ek kry die laitie, by die tyd al maroon geskree in die gesiggie, en hy kom nou regop op my skoot sit.  Toe hy daai bottel sien nader kom gaan die bekkie sommer so automatic oop!  En daai nippel word sodiep ingesluk dat die gums vasslaan teen die plastic van die bottel.  En hy suip!  Soos ‘n alkoholis wat al ‘n paar dae sonder Oom Tas gegaan het.

Bottel is leeg en ek besef eers toe Willem de Waal die laaste skoopie oor die pale klits dat die outjie aan die slaap geraak het op my skoot…maar sit nog steeds en suie aan daai bottel, so in sy slaap.  En hy vang net lug en hy klink soos ‘n Kreepy Krawly wat so elke dan en wan met sy bek bo die water suig.  Toe ek daai bottel uit trek klink dit soos ‘n drein wat unblock word. DOEP!!  En daarmee saam vlug ‘n burp wat my laat dink aan my bierdrink dae!  Maar nou’s hy weer wakker.

Ek ek hoor ‘n poepie wat heel duidelik nie droog is nie.  Nou kyk, hy is onlangs op solids gesit, en ons weet mos nou dat die gestel ‘n rukkie vat om gewoond te raak daaraan en tot tyd en wyl dit doen, SAL daai poepies mos nou vrot en snaaks lyk.

Suiker op teen die trappe met hom en gaan vervang die doek.  Toe ek daai ene afhaal lyk dit soos velcro gemeng met toxic waste.  So groen soos avo…met ‘n tinge van “wet dog”…ugh!

Weer af teen die trappe.  Nou’s hy rustig en ons speel tot my vrou by die huis kom, drie ure later, en ons altwee vas aan die slaap kry op die bank. 

Na dit alles is ek vandag alleen.  Sy’t hom gevat na haar ma-hulle toe oor daar glo iemand in die familie is wat kanker opgedoen het en hulle eers gister daarvan uitgevind het.  Ek moet werk aan die paar privaat kliente wat ek het.  Middagete genuttig, ‘n glas oeldrank gedrink, my slippers aangetrek en reg geskuif om te werk. 

En toe let ek die stilte in die huis op.  Die stilte is oorverdowend.  Slaan teen die mure op soos muf.  En ek besef dat ek, as ek kon, elke dag eerder in die omtrek van my kind se gehuil en my vrou se gemoan en dan se gelag wil wees as op enige ander plek.  Dis waar ek hoort…

En ek stuur ‘n skietgebed op…

Hemelse Vader, kyk asseblief na my vrou en kind op die paaie vandag.  Dit reen en is soms gevaarlik.  Bring hulle veilig tuis.  Hulle’s my lewe.  Ek weet U verstaan…Dankie. Amen…